recensie

Boekbespreking: Mr. Zombie

Dit boek gaat over een zombie, die in de ik-vorm vertelt hoe hij zich voelt. Of hoe hij eigenlijk niets voelt. Maar langzamerhand verandert dat, nadat hij een meisje heeft leren kennen....

• Titel:Mr. Zombie
• Oostpronkelijke titel:Warm bodies
• Uitgeverij:The House of Books
• ISBN:9789044328288
• Aantal bladzijden:269
• Vertaling:Anne Douqué

Over de schrijver

De schrijver van dit boek heet Isaac Marion. hij is schrijver en grafisch ontwerper. Hij werd in 1981 in Washington geboren en woont zijn hele verdere leven in Seattle. Hij is niet getrouwd en heeft geen kinderen. Mr. Zombie (Warm Bodies) is zijn eerste boek.

Het boek

Het boek gaat over een zombie, die zichzelf R noemt. Zijn volledige naam kan hij zich niet herinneren. R is een zombie, die met allemaal andere zombies leeft in een verlaten vliegtuighaven. De wereld is langzaam aan het vergaan, alles wordt/is vernietigd en ook van de mensheid blijft steeds minder over. Dit komt grotendeels doordat de zombies mensen eten. Met grote groepen trekken ze er op uit, als ze honger krijgen, om dan mensen op te sporen. Wanneer ze die vinden, vallen ze met zijn allen aan en ze eten de mensen letterlijk met huid en haar op. Vooral de hersenen zijn een lekkernij. Wanneer ze de hersenen van een mens opeten, zien ze flarden uit het leven van die persoon voor zich, hun enige verbinding met het echte leven.

Wanneer R tijdens een roofpartij weer iemand opeet, ziet hij een meisje, waar hij vanaf het begin een zwak voor heeft. hij eet haar niet op, kan dat niet. In plaats daarvan neemt hij haar mee naar de vlieghaven. Daar woont hij alleen in een verlaten vliegtuig, waar hij Julie, zo heet ze, verstopt. In het begin is ze doodsbang voor hem en wil niets van hem weten, maar naarmate ze hem beter leert kennen, begint ze hem te waarderen en zelfs meer.

Intussen begint R zich steeds meer 'mens' te voelen en ze begrijpen dat er iets gaande is. Samen proberen ze er achter te komen wat er gebeurt en ze komen er achter dat steeds meer zombies menselijke trekjes beginnen te vertonen. Dit geldt helaas niet voor alle doden. Niet voor de skeletten, die al te ver heen zijn en ook ten koste van alles proberen te vermijden dat de zombies weer mens gaan worden. Dit wordt uiteindelijk een zware en bloederige strijd. Zullen R en Julie die gaan winnen?

Fragment 1

In deze hersenen ligt het leven van een jong legergroentje uit de stad besloten. Zijn bestaan kan me niet echt boeien, ik zie hem eindeloos achter elkaar trainen, eten en zombies neermaaien, maar M geniet er zichtbaar van. Hij is sneller tevreden dan ik. Ik zie dat zijn mond stilletjes woorden vormt. Ik zie dat zijn gezicht van de ene emotie in de andere rolt. Boosheid, angst, plezier, begeerte. Het is alsof ik naar een hond kijk die al dromend schopt en jankt, maar dit is hartverscheurender. Wanneer hij wakker wordt, is alles verdwenen. Dan is hij weer leeg. Dan is hij dood.

Na zo'n twee uur is er nog een klein hompje roze gelei over. M wipt het naar binnen; zijn pupillen vergroten zich zodra de visioenen voorbij komen. De hersenen zijn op, maar ik ben nog niet voldaan. Ik voel stiekem in mijn zak en haal er een vuistgrote klomp uit die ik heb achtergehouden. Dit is iets anders. Dit is speciaal. Ik ruk er een hap af en kauw erop.

Fragment 2

Ze is een tijdje stil, en net als ik tevoorschijn wil komen lacht ze plotseling en doet ze hoofdschuddend haar ogen dicht. "Eigenlijk mis ik die stomme...ik mis R! Ik weet dat het bizar is, maar is het echt zó bizar? Alleen maar omdat hij...is wat hij dan ook is? Ik bedoel, is "zombie" niet gewoon een rare naam die we hebben bedacht voor een wezenstoestand die we niet begrijpen? Het is maar een naam, toch? Als we...als er een soort..." Haar stem sterft weg. Ze stopt, houdt een minirecorder op ooghoogte en staart er boos naar. "Een dagboekrecorder...niets voor mij." mompelt ze tegen zichzelf en ze slingert hem met een snelle beweging weg. Hij ketst tegen een voorraadkrat en landt voor mijn voeten. Ik raap hem op, stop hem in mijn borstzak en druk mijn hand ertegenaan. Ik voel de scherpe hoekjes in mijn ribben prikken. Als ik ooit terugkeer naar mijn 747, leg ik deze op de stapel souvenirs die het dichtst bij mijn slaapplek staat.

Mijn mening

Ik koos dit boek omdat ik een fascinatie heb voor zombies en wat er gebeurt na de dood. Dit was erg leuk, omdat de zombie die het verhaal hier vertelt, uitgebreid vertelt hoe hij zich voelt, hoe hij er uit ziet, hoe het bewegen gaat. Het was spannend te lezen hoe ze mensen verorberen, hoe ranzig het eigenlijk is. Als hij dan een meisje ontmoet en langzaam begint te veranderen, wordt het nog leuker. Natuurlijk kan het allemaal niet, maar als je in het verhaal zit, geloof het gewoon. Ik vond het een leuk, een tikkeltje langdradig, boek en heb het met plezier gelezen.