recensie

Hoe Lance Armstrong kanker overwon - boek Door de pijngrens

In 'Door de pijngrens' beschrijft de Amerikaanse wielrenner Lance Armstrong zijn verbeten gevecht vanaf 1996 tegen kanker, en, tegen alle verwachtingen in, zijn overwinning daarop. Drie jaar later won hij vervolgens de Tour de France, een dubbele overwinning. Een boeiend verhaal waarin je Lance als persoon beter leert kennen in zijn strijd in zijn ziekenhuisbed en op zijn fiets. Lance Armstrong beschreef zijn persoonlijke relaas in dit zeer indrukwekkende boek. Interessant als je de Tour en zijn renners op de voet op tv volgt. Maar niet minder interessant voor degenen die niets met wielrennen hebben, of sterker nog: de hele Tour de France gekte elk jaar weer bewust ontwijken. Het is niet van belang, Lance beschrijft zo persoonlijk hoe hij zijn ziekte heeft overwonnen en hoe hij zijn weg terugvocht naar een leven waarin zijn lichaam, en niet minder zijn geest, weer konden doen wat hij wilde, dat zijn verhaal iedereen kan boeien.

Korte samenvatting

Lance begint zijn boek met: "Ik wil sterven als ik honderd ben, met de Amerikaanse vlag op mijn rug en de Texaanse stier op mijn rennershelm". Een gedreven wielrenner in hart en nieren, dat is duidelijk. Als op 25-jarige leeftijd hij na lichamelijke klachten het vonnis teelbalkanker krijgt, is hij een vermaard wielrenner en heeft hij al tweemaal een etappe in de Tour gewonnen. Zijn kanker blijkt uitgezaaid naar longen, buik en hoofd. Een hersenoperatie volgt. Ook ondergaat hij chemokuren. En niet de kuren die hem waren aanbevolen, maar na zich in zijn vorm en ernst van zijn ziekte verdiept te hebben, kiest hij voor een ander type kuren. Deze zullen bovendien zijn longen meer sparen dan de oorspronkelijke stoffen, en hem, als hij al gaat overleven, nog enige kans op een terugkeer in de wielrensport kunnen bieden. Hij gaat door een diep, diep dal. Naast de zeer zware behandelingen vallen hem ook problemen met de verzekering en met zijn sponsor ten deel. Na zijn behandeling vecht hij zich een weg terug naar zijn oorspronkelijke conditie. Maar psychisch gaat hij ook door een diep dal, en hij vertelt over de zware overwegingen voordat hij weer terugkeert tot het wielrennen.

Naast de behandeling en hoe hij die doorstaat vertelt zijn verhaal ook over zijn goede verstandhouding met zijn moeder, die er altijd maar dan ook altijd voor hem is, en met zijn managers en trainers. Ook biedt zijn boek een goed beeld van de persoon Lance, met zijn ideeen, visies, en denkwijzen op het leven en vele facetten daarvan. We krijgen een kijkje in zijn jeugd, en wat hem al op jonge leeftijd dreef tot topsport.

Zijn weg terug naar de topsport gaat niet over rozen. Velen om hem heen zijn sceptisch over zijn kansen om op zijn oude niveau terug te komen, laat staan om door te stomen naar het winnen van een Tour de France. Toch lukt hem dit, 3 jaar na de constatering van zijn ziekte.

Schrijfstijl

Lances schrijfstijl is een knappe mengeling van stoerheid, nuchterheid, gevoeligheid, eerlijkheid over wie hij was en hoe hij is veranderd door zijn ziekte. Hij schrijft "Mijn ziekte zette me met beide benen op de grond". "Ik was niet meer of minder dan de man die tijdens de chemokuur naast me zat. Het had daar allemaal niets mee te maken". Zijn schrijfstijl neemt je mee in zijn gedachtes, zijn overwegingen: "De mensen zien de come-back van Lance Armstrong als een triomf, maar in het begin was het een ramp". Maar ook zijn humor kruipt tussen de serieuze regels door, als hij beschrijft hoe zijn hersenchirurg zijn laatste twijfels wegneemt als hij Lances vraag "Hoe weet ik dat u weet wat u doet" beantwoordt met een "Omdat u goed bent in wielrennen, maar ik nog veel beter in hersenchirurgie".

Indrukwekkende passage

De vraag was wat de chemokuur eerder gesloopt zou hebben, de kanker of mij? Mijn leven werd een lijdensweg: als ik geen pijn had, dan was ik wel misselijk, en als ik niet misselijk was, dan begon ik te tobben, en als ik niet aan het tobben was, dan zat ik me af te vragen wanneer dit allemaal voorbij zou zijn. Zo gaat dat met een chemokuur.

Foto's

Het boek is nog persoonlijker door het opnemen van vele foto's uit zijn jeugd, zijn eerste sportjaren, na zijn hersenoperatie, tijdens zijn chemotherapie, zijn eerste tijd met zijn toekomstige vrouw Kik, zijn eerste zoon, zijn terugkeer naar de sport en natuurlijk het winnen van de tour. De foto's 'voor' en 'na' laten ook zien hoe zijn lichaam is veranderd van zwaar en stevig naar ranker gespierd, tanig.

Mening van deze auteur

Ik had het boek in 3 dagen uit, ik vond het een geweldig, goed geschreven boek met heel veel diepgang, en toch vlot te lezen. Ik heb zelf kanker gehad en diverse behandelingen, waaronder chemokuren, ondergaan. Er zijn veel herkenbare passages, zoals deze: "Tijdens de chemobehandelingen leek het alsof ik al half dood was. Ik was compleet van de wereld en het leek of ik green grip meer op de dingen had, alsof er geen samenhang meer was". Ik vind het boek een aanrader voor een ieder, het geeft een zo helder beeld van het gevecht van een kankerpatiënt terug naar zijn eigen leven, heel verhelderend ook voor naasten van patienten voor wie het vaak zo moeilijk is om te begrijpen wat er omgaat in die persoon. Maar het is ook een verhaal van een gevecht in en voor het leven op zich, en dat maakt het aangrijpend om te lezen.

Gegevens

• Titel: Door de pijngrens
• Auteur: Lance Armstrong
• Jaar: 2000
• Oorspronkelijke titel: It's not about the bike: my journey back to life
• Uitgeverij: Het Spectrum
• ISBN: 90-274-7142-8
• Aantal pagina's: 284

Lees verder

• Borstkanker: hoe ga ik daarmee om?
• Naar de sauna en borstkanker: kan dat?
• Omgaan met iemand die kanker heeft gekregen
• Ernstig ziek: wat zeg of schrijf ik die persoon
• Vaginale droogheid: middelen zonder hormonen