recensie

Recensie: Het Bernini mysterie van Dan Brown

Dan Brown, een intussen wereldberoemde schrijver met enorm goede boeken, die helaas allemaal in de schaduw staan van zijn beroemde (en beruchte) boek "De da Vinci code". Het Bernini mysterie is zo één van die boeken, goed doordacht maar door de massale media aandacht voor het andere boek ook onderschat. De weinige aandacht is onterecht, want het is minstens even knap geschreven als 'de da Vinci code', wat iedereen die dit boek gelezen heeft kan bevestigen.

Hels avontuur in Vaticaanstad

5 uur ’s morgens. Robert Langdon wordt uit zijn bed gezet door een vreemd telefoontje. Een klaarblijkelijk raadskalkende man vertelt Langdon over een moord en het brandmerk van de al lang uitgestorven organisatie Illuminati. Een gek, denkt Langdon en hij smijt de hoorn neer. Maar niets blijkt minder waar… Nadat de man bleef aandringen besluit Langdon, nieuwsgierig als hij is, om toch op de man zijn verzoek in te gaan. Hij valt van de ene verbazing in de andere, en raakt oprecht gefascineerd door deze merkwaardige zaak. Als hij daarna de geheimzinnige man (Maximilian Kohler) ziet instorten en gevraagd wordt om op onderzoek uit te gaan, komt hij al snel ongewild in een wild avontuur dat hem naar hartje Rome, Vaticaanstad, leidt. Samen met de voor hem onbekende maar beeldschone Vittoria Vettra begint hij aan een race tegen de klok, langs een 400 jaar oud spoor, met als doel Vaticaanstad beschermen tegen een nucleaire ontploffing en zo de ondergang van de hele christelijke beschaving vermijden. Dit loopt niet altijd van een leien dakje, en onze tortelduifjes komen voor zware obstakels te staan... Ze moeten allebei een hele hoop opofferen om dit avontuur tot een goed einde te brengen, maar op geheimzinnige manieren lukt dit hen toch steeds weer. Of toch bijna altijd...

Talent met hopen

Het Bernini Mysterie van Dan Brown is een zwaar onderschat boek. Brown is een sublieme schrijver van grote klasse. Dit heeft hij al bewezen met zijn "Da Vinci Code", en dit bewijst hij nogmaals met dit boek. Hij weet de spanning er goed in te houden en heeft geen dubbelzinnige of doorzichtige trucjes nodig om zijn verhalen meeslepend te maken. Ook “Het Bernini Mysterie” boeit de lezers van de eerste tot de laatste letters, en geeft hen het gevoel of ze heel de tocht écht beleven. Dan Brown weet wanneer hij iets tot in de puntjes moet beschrijven, maar hij weet evenzeer wanneer een vluchtige omschrijving volstaat. Ook houdt hij het niet enkel bij de hoofdverhaallijn maar heeft hij er ondertussen ook nog andere, welliswaar minder uitgebreide maar zeker niet minder interessante, verhaallijnen door. Zo bevat dit boek bijvoorbeeld de stilaan groeiende romance tussen Langdon en Vittoria Vettra. Ook de trauma's uit Langdon's verleden spelen hier een rol.

Dan Brown maakt het zichzelf niet gemakkelijk door met zijn lezers heel Rome rond te trekken. Maar elk standbeeld, elk gebouw en elke plaats is tot in de kleinste details beschreven. Nadat je het boek gelezen hebt lijkt het of je elk kunstwerk in Rome met je eigen ogen hebt gezien. Een ander pluspunt is de fantasie en verbeeldingskracht van Dan Brown. Telkens je denkt te weten waar hij het verhaal heen gaat sturen, neemt hij een bocht van 180°. Hij brengt je elke keer weer op een dwaalspoor en houdt zijn lezers zo van de eerste tot het laatste moment aan het boek gekluisterd. Je wilt aan sneltempo lezen om zo snel mogelijk het plot te weten, maar eens je het einde weet, heb je spijt dat je boek uit is. En als je denkt dat je dan uiteindelijk toch weet waar het om draait, wordt je nogmaals verrast. Je zal zeker nooit het gevoel hebben dat er rond de pot gedraaid wordt.

Een 3de pluspunt voor Brown, is de wetenschappelijke waarheid uit zijn boek. Het feit dat alles wat hij in zijn boek vermeldt ook echte wetenschappelijke uitvindingen zijn, bewijst dat er veel en grondige research is gebeurd. Alleen al voor alle feiten die Brown in zijn boek vermeldt, verdient dit verhaal een pluim. Je merkt dadelijk dat dit boek niet tussen soep en aardappelen geschreven is. Het is misschien geen hoogstaande litteratuur, maar je voelt je nadien toch net dat tikkeltje slimmer dan voor je het boek las. Je gaat nadenken over dingen waar je voordien niet bij stilstond. Toch is het boek allesbehalve betuttelend, en behandelt het de lezer zeker niet als een onwetende kleuter.

Dan heb je ook nog het Pauselijk conclaaf. Doordat we steeds minder gelovig zijn, weten er niet veel mensen meer hoe deze tradities juist in elkaar zitten. Het is een verrijking om deze informatie mee te krijgen, of je nu christelijk bent of niet. Je hoeft je niet af te vragen hoe alles net werkt, het wordt piekfijn uitgelegd zonder te vervelen.

Ook heeft het boek geen open einde, je blijft niet op je honger zitten zoals bij vele boeken wel het geval is. Elk mysterie dat er in de loop van het verhaal is gevormd, is tegen het einde voldoende uitgeklaard en er wordt een sluitend einde gevormd, dat toch nog ruimte laat voor een vervolg. Voor elk wat wils dus.

Toch niet altijd rozengeur en maneschijn

Eén van de mindere punten van het boek is de “korte romances” die Brown tussen zijn thriller verwerkt. De tijd in het boek lijkt dan wel langer te duren, maar bestrijkt amper 24 uur. Dit maakt de verliefdheid van de 2 hoofdrolspelers wel heel absurd, zelfs ondanks de intense momenten die ze die 24 uur met elkaar beleefd hebben. Het is een goede poging om het verhaal wat minder éénlijnig te maken, maar meer ook niet.

Bovendien mag Brown het dan nog zo goed proberen te camoufleren met wetenschappelijke verklaringen, maar dat Robert Langdon de val uit de helikopter overleeft is echt wel heel toevallig. Dit geeft toch wel een kleine deuk aan het realiteitsgevoel dat je in de rest van het boek wel hebt.

Het feit dat Brown zoveel feiten in zijn boek verwerkt, is tegelijk ook een nadeel. Je gaat nogal snel alles wat in het boek staat als waarheid aannemen, wat natuurlijk niet het geval is. Het is en blijft een fictie boek, wat de onoplettende lezer wel eens zou kunnen vergeten. Het boek staat nu niet bepaald positief ten opzichte van de Katholieke Kerk en hierdoor zouden mensen een verkeerd beeld kunnen krijgen over heel de christelijke maatschappij, en ook mogelijke fantasieën als waarheid gaan beschouwen. Maar we wisten ondertussen al langer dat Brown en de katholieke Kerk geen al te beste maatjes zijn...

Maar deze nadelen wegen in de verste verte niet op tegen de voordelen van de parel die dit boek toch wel is. Brown slaagt erin zijn lezers steeds weer te blijven boeien, en het lijkt hem amper moeite te kosten. Hij bespaart je een trip naar Rome, want als je dit boek gelezen hebt lijkt het wel of je overal al zelf bent geweest. Als je dan toch besluit naar Rome te trekken, zal je onmiddellijk vele plaatsen herkennen. Wat je reis natuurlijk extra boeiend maakt! Het Bernini mysterie lezen is daarbij niet alleen leuk als ontspanning, maar ook nog eens leerrijk. Kortom, het ideale boek om in je vrije tijd te lezen (en opnieuw te lezen!)