recensie

Boekrecensie - De vrouw die de honden eten gaf

Het boek 'De vrouw die de honden eten gaf' is een monoloog van Odette die al 25 jaar in de gevangenis zit. Binnenkort komt ze vrij. Vooruitlopend daarop kijkt ze terug op haar leven. Ook op het leven met haar, inmiddels, ex-man M. Hij is verantwoordelijk voor een zedenmisdrijf dat veel ophef heeft veroorzaakt.

Gegevens

• Auteur: Kristien Hemmerechts
• Titel: De vrouw die de honden eten gaf
• Uitgeverij: De Geus
• Jaar: 2014
• ISBN: 978 90 445 3158 9

Verhaal

Het verhaal wordt verteld vanuit Odette. Een vijftigjarige vrouw die al 25 jaar in de gevangenis zit, vanwege medeplichtigheid aan de zedenmisdrijven van haar ex-man. Hij heeft twee meisjes ontvoerd en in zijn kelder opgesloten. Odette is hiervan op de hoogte, maar zij wordt vernederd en meegesleept door haar man. Als M. wordt opgepakt, moet zij de honden van M. verplaatsen naar het huis waarin de meisjes verborgen worden gehouden in de kelder. Zij doet dit en geeft de honden te eten. De kinderen krijgen niets en overlijden. Vanuit de gevangenis kijkt Odette terug op vragen zoals: hoe heeft het zover kunnen komen? Wat had ze anders kunnen doen? Odette blikt terug op haar verleden. Ze neemt de lezer mee in haar verhaal en beschrijft waarom ook zij (in haar ogen) slachtoffer is van M.

Wie is de schrijfster Kristien Hemmerechts?

Kristien Hemmerechts (officieel Christien) is een Vlaamse auteur, geboren op 27 augustus 1959 in Brussel. Zij schreef onder meer romans, verhalen, reisverhalen en essays. In haar fictiewerk komt altijd het onvermogen van de mens naar voren. Ter vervanging van dit onvermogen wordt in Hemmerechts boeken vaak seks als uitvlucht gekozen, waarmee het personage weer grip op zijn leven hoopt te krijgen. Hemmerechts weet haar personages op een registrerende wijze te beschrijven, waardoor de lezer aan het denken wordt gezet.

Recensies

Vooral in België heeft het boek veel stof doen opwaaien door de parallellen die het boek trekt met Marc Dutroux. Men vroeg zich af of Hemmerechts niet een te menselijk beeld schets van een psychopaat die gruwelijke zedenmisdrijven op zijn naam heeft staan. Er zijn dan ook veel overeenkomsten in het boek te vinden tussen Odette en Michelle Martin.

Persoonlijke mening

Natuurlijk is het niet te missen dat dit boek parallellen trekt met Dutroux. Dit blijkt onder meer uit:

• de meisjes die in de kelder overlijden nadat ze geen eten kregen van Michelle Martin;
• het feit dat de uitgave van het boek precies kwam rondom de vraag of Michelle Martin welkom is in een klooster;
• de seksverslaving van Dutroux;
• dat Genevieve Lhermitte (de vrouw die haar vijf kinderen vermoordde) een rol krijgt in dit boek;
• M. die opgroeide in Belgisch-Congo, net als Dutroux;
• dat Odette, net als Michelle Martin, lerares is en zij beiden trouwden met hun veroordeelde man in de gevangenis.

Vertwijfeling

Het is de kunst en het lef van de schrijfster dat ze in het hoofd is gekropen van deze vrouw. Dat ze heeft weten te vertalen hoe het geweest zou kunnen zijn voor Michelle Martin die een vreselijke jeugd heeft gehad, maar werd gered door Dutroux. Een vrouw die vervolgens wordt vernederd door de man die haar redde en geen andere uitweg meer ziet dan meewerken. Dit afgezet tegen alle vertwijfeling die Odette nu voelt. Heeft ze het juiste gedaan? Had ze het anders moeten doen? Waar ging het mis en wat had ze anders kunnen doen? In het boek worden de momenten van spijt van Odette beschreven terwijl zij iets later vertelt dat ze het een volgende keer precies hetzelfde zou zoen.

Parallel

De kritiek op dit boek is fors. Met name vanuit België en dat is begrijpelijk. Hemmerechts zegt hier zelf echter over dat ze een parallel heeft willen trekken tussen het wegkijken in dit boek en het wegkijken in de huidige maatschappij. Odette keek weg als het aankomt op de meisjes in de kelder. Ze geeft ze geen eten en ze heeft geen aandacht voor hun behoeften. Net zomin als onze maatschappij soms aandacht schenkt aan armoede en wegkijkt voor de behoeften van veel mensen in deze maatschappij. We kijken vaak enkel naar onszelf en onze naasten.

Psychologisch fascinerend

Het boek is afstandelijk geschreven, omdat het boek echt vanuit Odette is geschreven. Er is alleen aandacht voor haarzelf, maar niet voor de slachtoffers. Toch is het een psychologisch meer dan fascinerend boek, maar een gezellige roman voor ‘even tussendoor’ is het zeker niet.