recensie

Kussen op de deurklink (over OCS/dwangneurose)

Het boek Kussen op de deurklink gaat over een meisje wat lijdt aan een dwangneurose. Tara omschrijft het in het boek als de tirannen in haar hoofd. Ze telt de barsten in de stoep, ze zegt een gebed op als iemand vloekt. De rituelen breiden zich uit en op een dag gaat ze de deurklink kussen. Is Tara gek of is er iets anders aan de hand?

Inhoud artikel

• Gegevens van het boek Kussen op de deurklink
• Over de auteur, Terry Spencer Hesser
• Het verhaal
• De schrijfstijl
• Een fragment
• De voor- en achterkaft van het boek
• Mijn mening over Kussen op de deurklink
• Een ander boek over OCS: Met één been op de stoep...

Gegevens van het boek Kussen op de deurklink

• Tekst: Terry Spencer Hesser
• Vertaald uit het Engels door: Karin Vanpoucke
• Uitgeverij: Lannoo
• Jaar: 2001
• Pagina’s: 143
• ISBN: 90 209 4575 0
• Voor kinderen vanaf 10 jaar
• Prijs: rond de 12 euro

Over de auteur, Terry Spencer Hesser

Terry Spencer Hesser is schrijver en documentairemaker. Ze heeft verschillende Emmy nominaties en onderscheidingen ontvangen voor haar werk. Terry heeft twee boeken geschreven. Kussen op de deurklink (Kissing doorknobs) was haar debuutroman en Terry won met dit boek een American Library Association Award en het boek werd vertaald in vijf talen. In een interview liet Terry weten dat als ze één van de personages uit Kussen op de deurklink mocht ontmoeten ze zou kiezen voor Tara omdat zij een gefictionaliseerde versie is van haarzelf als kind en Terry zou haar een knuffel te geven.

Het verhaal

Op haar elfde kon Tara haar gedachten nog de vrije loop laten, maar dat veranderde toen ze het versje Op een barst gelopen? Moeders rug gebroken! hoorde. Eerst vond ze het versje stom, maar ze kon het niet meer uit haar hoofd zetten en het werd beangstigend. Ze had geen vat meer op haar eigen gedachten en als ze ergens naar toe liep, kon ze haar ogen niet meer van de grond afhouden. Ze telde de barsten en niemand mocht haar storen.

De grillen en rituelen breiden zich steeds meer uit, Tara is bang dat als ze er niet aan toegeeft, haar familie iets ergs zal overkomen. Als Tara Donna ontmoet lijkt het wat beter te gaan, maar dan komt er een nieuw ritueel bij dat ze nog heel vaak zal uitvoeren. Ze plaatst haar vingers in een cirkel om de deurklink en kust daarna haar vingers. Ze moet het doen van de tirannen in haar hoofd. Ze voelt zich beter als ze het doet, maar eigenlijk voelt ze zich er slechter door. Haar ouders en met name haar moeder kunnen de situatie niet meer aan.

Een oude vriend van haar vader komt op visite als Tara met het deurknopritueel bezig is. Hij vertelt over een jongen in zijn klas die een soortgelijk probleem heeft. Meneer Jacobson denkt dat Tara lijdt aan dwangneurose. Het is geen psychologisch probleem maar een chemische stoornis. Na een kennismaking met Sam, de bewuste jongen, gaat Tara naar gedragstherapeute Susan Leonardi. Zij legt aan Tara en haar ouders uit dat dwangneurose een neurologische aandoening is, een biologische ziekte die veroorzaakt wordt door een of andere storing in het hersencircuit. Ze geeft aan hoe Tara zich voelt. Tara zit gevangen in een web van steeds terugkerende gedachten en voelt zich zo angstig dat ze er alles aan doet om van die angst af te komen. Dit is de reden dat ze dwangmatige handelingen uitvoert. Susan Leonardi stelt voor om te beginnen met gedragstherapie, als dat niet werkt kunnen ze altijd nog medicatie overwegen.

Tara leert steeds meer. Dat leven met twijfel veel gemakkelijker is dan wanhopig proberen om alle twijfels uit je leven te bannen. Ze had zo hard geprobeerd om niet bang te zijn, dat ze nauwelijks nog leefde. Ze probeert haar angsten en twijfels recht in de ogen te kijken en langzamerhand verdwijnen ze. Dan hoort ze dat Sam een terugval heeft gehad. Ze gaat naar hem toe en herhaalt wat hij eerder tegen haar heeft gezegd in een moeilijke tijd, dat hij de uitdaging aan moet nemen, als hij het niet doet zal het steeds erger en erger worden.

De schrijfstijl

Het verhaal is geschreven in de ik-vorm, dit zorgt ervoor dat je wordt meegezogen in het verhaal.

De voor- en achterkaft van het boek

Op de voorkaft zie je een gedeelte van een persoon: benen gehuld in een donkere broek, daaronder witte schoenen. Het bovenlichaam kun je niet zien, dit wordt bedekt door tegels met scheuren. Onder de naam van de auteur staat de titel: Kussen op de deurklink. Van de letter o in het woord op is een deurklink gemaakt. Aan de achterkant van het boek vind je een korte samenvatting van het verhaal, de achtergrond bestaat uit tegels met scheuren. De afbeeldingen op de kaft van het boek passen goed bij de inhoud van het boek.

Mijn mening over Kussen op de deurklink

Het is moeilijk om een boek over Obsessive Compulsive Disorder (OCS) te vinden voor de jeugd. Het boek Kussen op de deurklink gaat over dit onderwerp. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven, dit zorgt ervoor dat je als lezer heel dicht bij Tara komt te staan. Je leest wat er allemaal in haar hoofd omgaat. Hoe wanhopig haar ouders zijn, wat haar zusje te verduren krijgt. Haar vriendinnen proberen haar grillen te negeren (zie mijn fragment) maar ook zij raken wanhopig. Na een jaar of drie is er eindelijk iemand die benoemt wat er met Tara aan de hand is. Het is zo mooi om te lezen wat Tara ervaart als ze voor de eerste keer praat met Sam, hij weet precies waar zij het over heeft. Er komt duidelijk naar voren in dit boek dat de weg naar verbetering heel lang is, dat een terugval mogelijk is. Maar ook dat een therapie heel veel kan opleveren, eventueel in combinatie met medicatie.

Een ander boek over OCS: Met één been op de stoep...

Er zijn niet veel jeugdboeken over dit onderwerp. Met één been op de stoep... is geschreven door Robin Skapelser. Het gaat over het meisje Emma. Ze is keurig opgevoed, doet het goed op school en is heel netjes. Eigenlijk te netjes. Ze moet van haar hoofd van alles doen maar dingen die ze eigenlijk helemaal niet wil doen. Emma wil van haar angsten af en gaat het gevecht aan. Voor dit boek betaal je rond de 15 euro, het is eind september (2011) verschenen. Het doel van het boek is dat mensen OCS herkennen, dat mensen lezen dat ze geholpen kunnen worden als ze OCS hebben.