recensie

Recensie, Pappie's kleine meid slaapt op straat

Pappie's kleine meid slaapt op straat is geschreven door Stephanie-Joy Eerhart en is een aangrijpend waargebeurd verhaal over een meisje van 18 jaar dat op straat komt te staan en moet zien te overleven.

De gegevens van het boek:

• Titel: Pappie's kleine meid slaapt op straat
• Auteur: Stephanie-Joy Eerhart
• Uitgeverij: Just Publishers BV.
• ISBN: 9789089751478
• Pagina's: 239

Over Stephanie-Joy Eerhart:

Stephanie heeft dit boek geschreven na alles wat ze heeft meegemaakt. Op haar veertiende is ze uit huis geplaatst omdat dat het beste was voor haar en voor het gezin. Dit is besloten nadat haar ouders er achter kwamen dat ze zelfmoord wilde plegen. Nadat ze van instelling naar instelling ging kwam ze op haar achttiende op straat te staan en moest ze zien te overleven op straat en op de dag en nachtopvang van het Leger des Heils in Haarlem.

Pappie's kleine meid slaapt op straat:

Stephanie beschrijft in haar boek een moeilijke tijd. Haast onmenselijk voor zo'n jonge meid. Ze kampt met een meervoudige handicap, verslavingen, borderline, anorexia, dakloos zijn en haar ouders wisten lange tijd niet dat hun dochter op straat sliep. Soms sliep ze op straat als het buiten vroor. Soms sliep ze in de nachtopvang van het Leger Des Heils. Ze beschrijft heel nauwkeurig hoe ze alles heeft beleefd en hoe het er in het straat leven aan toe gaat, hoe ze zich uit dit diepe dal weer beetje bij beetje weet op te trekken tot ze er weer uitgeklommen is.

Een fragment uit het boek:

'Ik schrok wakker door het gerommel naast me,' zegt Ted gefrustreerd tegen mij. 'Het was half 6 in de ochtend en een paar van mijn zaalgenoten waren al in de weer met hun plastic tassen, dat is toch niet normaal?' Hij draait een shaggie terwijl hij mij vertelt wat er was gebeurd. 'Ik had al verrekte rugpijn door dat klote matras en wilde een bak koffie,' zegt hij. 'Nou, wat denk je?' Zie ik allemaal injectienaalden op de grond naast mijn bed liggen, dus ik schreeuw: 'Wat is dit nou weer voor shitzooi!" De spuiten lagen aan weerszijden naast mijn bed. Ik durfde mijn blote voeten niet over de rand te laten zakken. 'Kan iemand die kutzooi niet even weghalen?' vroeg ik aan de mannen om mij heen. Komen er twee heroïneverslaafden en die beginnen te bakkeleien over van wie welke spuit was. Ted schudt zijn hoofd en legt mij uit dat er op elke spuit aan de bovenkant een kleurtje zit, iedere gebruiker heeft een andere kleur. 'Deze waren rood en blauw en nog kregen ze er ruzie over. Echt ik had zo'n zin om hun koppen tegen elkaar te slaan, maarja, dan word ik straks weer geschorst, zul je altijd zien.'

Mijn mening:

Door dit boek heeft mijn mening en mijn oordeel over dakloze en verslaafde mensen een andere wending gekregen. Het is een ontroerend verhaal over hoe een meisje steeds verder wegzakt en niemand die haar uit de stront kan trekken. Alles lijkt haar tegen te zitten en ze moet zien te overleven op straat. Ik vind het hartverscheurend en het is dan ook echt een aanrader om te lezen!