recensieVoorgoed anders, over een onvermijdelijk afscheid
Voorgoed anders is het persoonlijke verhaal van Gerarda Mak over het afscheid van haar man Ron. Ze beschrijft wat ze samen meemaken tussen het moment van het stellen van de diagnose darmkanker en zijn overlijden. Enkele jaren geleden schreef Gerarda het boek Alleen met velen, over het grote katholieke gezin waarin ze is opgegroeid. Dat boek was een eerbetoon aan haar moeder, Voorgoed anders is een eerbetoon aan haar echtgenoot.
Inhoud artikel
Over de schrijfster, Gerarda Mak
Gerarda Mak is geboren in 1955 en groeide op in een gezin met elf kinderen. Op de website van de schrijfster (www.gerardamak.nl) las ik dat ze als kleine meisje al hele goede opstellen schreef die ze in de klas mocht voordragen. Ze stuurde korte teksten naar bladen als Libelle en Margriet en soms werd er iets van haar geplaatst. Na de middelbare school haalde ze haar typediploma en ging werken bij de Marine in Den Helder, waar ze haar man Ron leerde kennen. Bij het schrijven van het boek Alleen met velen werd ze geïnspireerd door haar moeder die fascinerend kon vertellen over haar jeugd. In het boek Voorgoed anders staat Ron centraal, opnieuw iemand die een zeer belangrijke rol speelde in het leven van Gerarda. Na zijn dood probeert de schrijfster haar leven weer op te pakken, ze heeft een van haar wensen in vervulling doen gaan door journalistiek te gaan studeren.
Gegevens van het boek
- Titel: Voorgoed anders
- Auteur: Gerarda Mak
- Uitgeverij: Forum-Amsterdam
- Gepubliceerd: 2008
- Genre: non-fictie
- Aantal pagina’s: 252
- ISBN: 978 90 492 0013 8
- Het boek is ook als digitaal boek te verkrijgen
Het verhaal Voorgoed anders
Gerarda en Ron leren elkaar kennen bij het Marine Bedrijf in Den Helder, na hun trouwen gaan ze in Westerland wonen samen met heel veel dieren. Ze reizen graag, bezoeken veel concerten. Vijfentwintig jaar later, in 1999, verandert hun leven drastisch, bij Ron wordt darmkanker geconstateerd. Er volgen tijden van hoop maar ook heel veel vrees. Ron ondergaat veel onderzoeken, hij wordt verschillende keren geopereerd, maar het mag niet baten, hij overlijdt in 2005.
Twee fragmenten uit het boek
Fragment 1
Ik merk dat Ron iets krampachtigs over zich krijgt als het zijn muziek betreft. Slingerden er voorheen overal uitgeknipte plaatjes uit muziektijdschriften door het huis, nu ordent hij netjes alles in mapjes. Dingen die al heel lang op zijn nog-te-doenlijstje staan worden nu in rap tempo uitgevoerd.
Fragment 2
Als Ron na anderhalf uur uiteindelijk uit zijn narcose ontwaakt, zit ik nog steeds bij zijn bed. Het eerste wat hij doet is mij woedend aankijken. Alsof ik degene ben die alle ellende heeft veroorzaakt. Ik vertel hem enthousiast dat hij geen stoma heeft gekregen. Het laat hem koud. Hij probeert wat te zeggen en hoopvol buig ik over hem heen. Wat ik hoor is zo gemeen dat ik ervan uitga hem verkeerd te hebben verstaan. Als hij de zin desgevraagd herhaalt, moet ik wel aannemen dat hij ligt te schelden.
De schrijfstijl
De schrijfster heeft het verhaal geschreven in de ik-vorm. Door deze stijl van schrijven word je als lezer betrokken bij het verhaal, ik merkte dat ik me goed kon inleven in haar persoon. In het verhaal haalt Gerarda soms herinneringen op over gebeurtenissen van voor de vaststelling van de diagnose, dit weeft ze op een mooie manier door het verhaal.
Mijn mening over het boek
Heel veel mensen hebben iemand in hun nabije omgeving verloren die aan de ziekte kanker leed, ik ook. Gerarda Mak weet alle gevoelens zo goed te beschrijven, het instorten van je wereld als de diagnose wordt gesteld, alle onderzoeken, de hoop die blijft, het met elkaar kunnen delen van angsten maar soms ook gevoelens niet kunnen delen. Dat de zieke zijn gevoelens van onmacht eerder afreageert op mensen die hij/zij lief heeft dan op wildvreemden. Ook de gevoelens van onzekerheid of er wel of niet gekozen is voor de juiste behandeling, de juiste arts, ziekenhuis, ik herken het allemaal.
Het verhaal wordt voorafgegaan door een gedicht en ook afgesloten met een gedicht, deze gedichten ontroeren mij net als het hele boek. In de proloog werd ik direct meegezogen in het boek, Gerarda neemt de as van Ron, verpakt in een koker, mee tijdens een autorit langs alle plekken waar ze samen altijd heen gingen. Ze omschrijft plaatsen die ik ook ken zoals de klimduin bij Schoorl, de koker gaat in de rugzak en Gerarda klimt naar boven en haalt tijdens de klimtocht in gedachten herinneringen op. Ik vind dit zo mooi en kan mij voorstellen dat dit een goede manier is om afscheid te nemen van alles wat nooit meer hetzelfde wordt. Ik kan dit boek aanraden omdat het een vrijwel compleet beeld geeft van wat je allemaal tegen kunt komen na de diagnose van een ernstige ziekte.
Lees verder