recensie

Hoe ik mijzelf halveerde en de anorexia weer te boven kwam

In dit boek vertelt Nine Pankras op indringende wijze over haar leven met en de strijd tegen anorexia. De details die ze geeft over haar worstelingen maar ook over de lichtpuntjes maken dat je heel even in haar huid kunt kruipen. Nine wil laten zien dat je van anorexia kunt herstellen ook al is het een lange weg. Het boek is geschikt voor jongeren en volwassenen.

Gegevens van het boek Hoe ik mijzelf halveerde en de anorexia weer te boven kwam

• Tekst: Nine Pankras
• Omslagfoto: Bert Nienhuis
• Uitgeverij: Nieuw Amsterdam Uitgevers
• Gepubliceerd: 2011
• Genre: gezondheid en psychologie
• Aantal pagina’s: 239
• ISBN: 978 90 468 1015 6
• Geschikt voor: leeftijd vanaf een jaar of zestien/zeventien

Over de schrijver, Nine Pankras

Nine Pankras vindt zichzelf als ze 21 is te zwaar en ze voelt zich niet fit. Hier wil ze verandering in brengen, dit mondt uit in anorexia. Het lukt haar niet om te stoppen met afvallen en uiteindelijk kiest ze voor een behandeling in een kliniek. Nine wil met het boek onder andere laten zien dat het mogelijk is om van anorexia te herstellen. Toen anorexia 'toesloeg' bij Nine was ze studente journalistiek en 21 jaar, nu is ze 31 en redactrice bij Pauw en Witteman.

De opbouw van het verhaal

• Voorwoord: juli 2010
• Twaalf hoofdstukken: de titel van het eerste hoofdstuk: Voorjaar 2001 tot en met najaar 2001
• Nawoord: eind januari 2011
• Feiten en cijfers
• Dankwoord

Het verhaal

Nine vindt zichzelf te dik en besluit om daar verandering in te brengen. Ze legt zichzelf twee regels op: vaker naar de sportschool gaan en het eten beperken tot drie goede basismaaltijden per dag. Geen tussendoortjes dus. Het afvallen gaat gestaag, ze kan de kleren dragen die ze graag wil en Nine ontvangt complimentjes van mensen uit haar omgeving. Maar als het tijd is om te stoppen met afvallen, kan Nine dat niet. Het afvallen geeft haar een kick en het lukt haar niet meer om af te wijken van de twee regels.

Nine raakt in een neerwaartse spiraal en eindigt in psychiatrische ziekte anorexia. Dit terwijl ze geen negatief zelfbeeld heeft, opgegroeid is in een warm gezin en haar levensdoel was niet om het figuur van Kate Moss te krijgen. In een jaar tijd heeft Nine haar gewicht gehalveerd en belandt uiteindelijk in een kliniek. Hier leert ze stap voor stap omgaan met haar eetstoornis en raakt weer op een gezond gewicht. Maar de anorexia is nog aanwezig in haar hoofd. Als ze uiteindelijk af kan stappen van haar strakke schema’s volgt een doorbraak.

Twee fragmenten uit het boek

Ik ben ooit op een kikker gaan staan die daarna gewoon doorsprong, dat doen niet veel mensen me na. Waarom het mij wel lukte? Ik was een anorect en voor mijn ontmoeting met de kikker in een half jaar tijd gehalveerd in gewicht.

Al die doelen, al die vragen en ik mag nauwelijks in mijn dagboek schrijven. Met name in de weekenden draai ik door. Mijn controlebehoefte is zo groot dat ik uit mijn vel spring als Jenny mijn koffiekopje vlak voor gebruik even omspoelt en afdroogt met een theedoek. ‘Niet doen! Wie weet wat daar allemaal aan is blijven kleven?’ Ik spoel het kopje opnieuw om en drijf Jenny zo tot waanzin. De smeerkaas heb ik verstopt, want dat is veiliger dan gewone kaas en ik wil het voor mezelf bewaren. Datzelfde geldt voor de rijstwafels. Ik ga huilen als iemand anders daar aanzit. Verder breng ik de tijd tussen ontbijt en lunch gespannen door, want wat als iemand anders ook het bruine brood verkiest boven de witte weekendbolletjes.

Mijn mening over Hoe ik mijzelf halveerde en de anorexia weer te boven kwam

Ik vond het een zeer indrukwekkend boek. Door het persoonlijke verhaal van Nine waarbij ze alles tot in detail vertelt kun je bijna voelen wat zij heeft doorgemaakt. In een interview gaf Nina drie redenen aan waarom ze het boek heeft geschreven. De boeken die ze kende over anorexia vond ze zwaar op de hand, ze wilde de vooroordelen waarom iemand in de valkuil valt van anorexia wegnemen en tot slot wilde ze laten zien dat je van anorexia af kunt komen. Nine had geen negatief zelfbeeld en kwam uit een warm nest, ze wilde niet het figuur van een model krijgen. Mogelijk was het haar alles-of-niets-mentaliteit. Ze wilde niet dun worden maar wel wilde ze haar missie volbrengen.

Je leest in het boek hoe Nine allerlei schema’s heeft, de buitenwereld merkt hier in eerste instantie niet zo veel van, maar haar hersenen maken overuren om alles goed te plannen. Ook komt heel goed naar voren hoe de naaste familieleden zich voelen. Machteloosheid, ze helpen haar waar kan, maar ze voelen ook verdriet en kwaadheid. Nine is voor de mensen die dichtbij haar staan zeker niet gemakkelijk in de tijd dat ze anorexia heeft.

Op de achterkant van het boek staat dat het boek op grappige wijze een inkijk geeft in de wereld van eetstoornissen. Ik vond het persoonlijk geen grappig boek maar wel een zeer goed boek. Nine moet een lange weg gaan voordat het goed met haar gaat, maar die omslag komt uiteindelijk wel. Ik hoop dat haar verhaal anderen zal helpen met moed houden en geloof in een goede afloop, want dat is dus zeker mogelijk. Maar ook voor mensen die niet te maken hebben met het onderwerp is het ook een interessant boek. Ik heb er veel van geleerd en weet nu wat er in iemands hoofd kan omgaan. De schema’s, het geobsedeerd zijn in eten maar ook in beweging, veilig en onveilig eten.

Feiten en cijfers

Na het nawoord geeft Nine informatie over feiten en cijfers. Anorexia is de meest fatale psychiatrische ziekte met een sterftepercentage van 5,9. Dat je de ziekte overleeft, wil nog niet zeggen dat je een vreugdevol herstel hebt. Dat is voor minder dan de helft van de patiënten weggelegd schrijft Nine. Ongeveer een derde van de anorecten wordt wel iets beter, maar de ziekte zal hen nooit helemaal loslaten. Ongeveer 370 op de 100.000 vrouwen heeft anorexia. Over mannen, ouderen, jonge kinderen is veel minder bekend. Waarschijnlijk bestaat 5 tot 10 procent van de anorexiapatiënten uit mannen. Over de oorzaken van anorexia lopen de meningen uiteen.

De hulpinstanties

Nine vermeldt in haar boek bij welke hulpinstanties zij geweest is gedurende haar traject:

• Stichting ZieZo
• Ziekenhuis Rijnstate in Arnhem
• Altrecht Eetstoornissen Rintveld in Zeist
• Mentrum in Amsterdam