Dr. Matthijs de Blois: 'Israël: een staat ter discussie?'

Egbert Talens, Zutphen, 09-02-2015
Het zal aan mij liggen, maar ik ontdek nergens in uw reactie, Infoteur, een duidelijke verwijzing naar degene(n) die met recht van spreken -- pun intended -- zich kon(den) opwerpen als een onpartijdige instantie dan wel persoon m.b.t. het aanbieden van Palestina aan de Joden c.q. het Joodse volk, zónder daarmee de politieke rechten van de niet-joodse gemeenschappen geweld aan te doen. Onderzoek naar de ontwikkelingen in de regio Palestina, vanaf 1860, hebben mij tot een totaal andere beoordeling gebracht dan datgene wat u hier naar voren brengt; niet dat datgene wat u schrijft aan mijn aandacht is ontsnapt, maar mijn interpretatie van een en ander is een totaal andere dan de uwe. Zo was op de vredesconferentie van Versailles 1919 een Zionistische Commissie (ZC) actief, met mensen als Bernard Baruch, Paul en Max Warburg, Israel Sieff, Louis Brandeis, Felix Frankfurter, etc. etc. Ook Chaim Weizmann ontbrak niet. Gerecruteerd door internationale bankiers, als Kuhn-Loeb&Co en Rothschild, droegen zij er toe bij dat het proces de sfeer van Joodse beïnvloeding ademde; dat Palestina er zo nadrukkelijk aan de orde kwam, was het gevolg van het feit dat de genoemde ZC nog vóór Versailles 1919 al actief in Palestina aanwezig was, om generaal Lord Allenby te 'adviseren'. O.a. was majoor Ormsby-Gore, de latere Lord Hartlich, lid van de de ZC; hij was directeur van de Midland Bank, de Standaard Bank van Zuid-Afrika, en van de Unie Corporatie.
Ook het idee van een Volkerenbond komt voor rekening van de ZC. Met de er aan vooraf gaande Balfour Declaratie (1917) werd zo toegewerkt naar een instantie die volgens de ZC gerechtigd was Palestina voor het Joodse volk te bestemmen; anders geformuleerd: the League of Nations guaranteed the public law the political zionists needed for their project: der Judenstaat… Dat ik geen kant op kan met bijbelse onderbouwingen in deze, zal inmiddels wel duidelijk zijn; die benadering is maar al te zeer onderdeel van wishful thinking, wat overigens geldt voor welke vorm van godsdienstige overwegingen in politieke zaken dan ook.
Wat uw overige uiteenzettingen betreft, kan ik alleen maar stellen dat met voorbij-gaan aan de politieke aanspraken van de oorspronkelijke bevolking in de regio Palestina, geen basis bestaat voor een politieke regeling van de geschillen aldaar. Het is mede aan die tekort schietende opvattingen aan politiek-zionistische kant te wijten, dat het Midden-Oosten een politiek mijnenveld is geworden. Ik zou daar nog vele woorden aan kunnen wijden, maar laat het vooralsnog bij het bovenstaande.Reactie infoteur, 28-02-2015
Uw vraag luidde: ‘Op grond van welk recht of op basis van welke positie verstrekte de Volkerenbond dit mandaat’? Welnu, daar ben ik uitgebreid op ingegaan. Dat de zaken destijds niet zo geregeld zijn als u dat vanuit uw huidige perspectief graag gezien zou hebben, schijnt mij ten eerste anachronistisch toe, maar doet daarnaast niets af aan het gegeven dat het Mandaat een volkenrechtelijk bindende overeenkomst betreft. De Arabieren zijn overigens royaal tegemoetgekomen. Immers, van het gigantische Ottomaanse Rijk werden vele landen voor de Arabieren gecreëerd, terwijl thans in een klein strookje langs de Middellandse Zee Israël is gevestigd. Als de zionisten zoveel invloed zouden hebben gehad als u hen lijkt toe te dichten, zou het Mandaatgebied Palestina door de Britten niet (zo) fors verkleind zijn. Van het Britse mandaatgebied Palestina maakten zowel het huidige Israël als Jordanië deel uit. In 1922 splitsten de Britten Palestina op in Cisjordanië en Transjordanië (dat maar liefst 78 procent van Palestina omvatte) en Joden kregen het verbod zich te vestigen in Transjordanië. De Hasjemitische leider Abdullah kreeg Transjordanië in zijn schoot geworpen. En in november 1947 stelden de VN een opdeling voor van de resterende 22 procent van Palestina. Cisjordanië werd verdeeld in een Joods en een Arabisch deel. Als de Arabieren dit verdelingsplan hadden geaccepteerd, was er dus naast Transjordanië nota bene een tweede Palestijnse staat geweest. Over politieke aanspraken van de oorspronkelijke bevolking in de regio Palestina gesproken… Bovendien hebben Arabieren in Israël meer rechten dan in Arabische landen. De meeste Arabische landen zijn dictaturen, waar Arabieren geen politieke partijen mogen oprichten en in het parlement gekozen mogen worden, terwijl de Palestijnse Arabieren 'gewoon' in de Knesset vertegenwoordigd zijn. En uit een recente poll blijkt: "Overall, 77% of Israeli Arabs said they prefer living under Israel's rule while only 23% said they would have preferred to be living under a Palestinian rule." (http://goo.gl/EIEg9v)

In 1921 reist de eerste Palestijns-Arabische delegatie naar Londen om tegen het zionisme te lobbyen (Rory Miller. Britain, Palestine and Empire: The Mandate Years. Pag.3.) De mogelijke invloed van pro- dan wel antizionistische krachten en lobbygroepen verandert echter niets aan mijn verhaal. Overigens was bij de Parijse Vredesconferentie van 1919 ook een Arabische delegatie aanwezig o.l.v. Emir Faisal en bijgestaan door Gertrude Bell en T.E. Lawrence. Dit ademt dan weer de sfeer van Arabische beïnvloeding, om met uw woorden te spreken… Tja, zullen we het er maar op houden dat Faisal de Arabische zaak vertegenwoordigde en Chaim Weizmann de zionistische? Mogen ze?

De Volkenbond kwam tot stand tijdens de Parijse Vredesconferentie van 1919 en was -voor zover ik kan nagaan- voornamelijk een petekind van de Amerikaanse president Woodrow Wilson. De Volkenbond kan beschouwd worden als een institutionalisering van de Haagse ad hoc (vredes)conferenties.

Dat u geen kant op kunt met Bijbelse onderbouwingen in deze, zal best. Ik heb alleen maar geschreven dat ‘de eerste duizend jaar van de geschiedenis van het Joodse volk opgetekend staat in de Bijbel’. Niets meer en niets minder.

U schrijft: “Het is mede aan die tekort schietende opvattingen aan politiek-zionistische kant te wijten, dat het Midden-Oosten een politiek mijnenveld is geworden.” Afgezien dat dit een in mijn ogen vrij cryptische en vage formulering is, lijkt het mij een typisch geval van ‘externaliseren’, een naar mijn mening veelvoorkomend fenomeen in die regio, waarbij de oorzaak of schuld van allerlei misstanden buiten jezelf wordt gezocht en aan een ander (persoon, politieke groepering of land) of een omstandigheid wordt toegekend. Een voorbeeld daarvan is dat een Arabische leider in 2011 de revoluties in het Midden-Oosten bestempelde als ‘zionistische samenzwering’ (http://goo.gl/IzVIUV). Of deze beschuldiging: ‘Khamenei blames West, Zionism for creating Islamic State’ (http://goo.gl/yngBTR). Totaal mesjogge. Deze leiders zouden eens de hand in eigen boezem moeten steken.

N.B.: Dit is mijn derde en tevens laatste reactie in deze discussie.

Egbert Talens, Zutphen, 06-02-2015
Het was beter geweest als infoteur, i.p.v. Likud, een onafhankelijke volkenrechtelijke instantie met een onafhankelijke uitspraak naar voren had geschoven. Dat Likud.nl geen onpartijdige instantie is, kan moeilijk worden ontkend. Op deze wijze kleeft aan alle hier aangedragen bewoordingen tussen de aangevoerde leestekens “… ” een sfeer van bevooroordeling, zodat de vraag zich opdringt met welk recht de Volkenbond in 1922 uitspraken deed over Palestina, bijvoorbeeld in díer voege dat dáár voor de Joden politieke rechten golden en voor de niet-joodse inwoners 'slechts' (e.t.) burgerlijke en religieuze rechten. Mijn initiële vraag staat derhalve nog volledig overeind:. op grond van welk recht of op basis van welke positie verstrekte de Volkerenbond dit mandaat, evenals andere mandaten?
Mijn vraag kan nog toegespits worden in die zin dat i.p.v. 'op basis van welke positie' de volgende bewoordingen opgeld doen: 'op basis van welke volkenrechtelijke positie'…
Het moet toch mogelijk zijn een andere dan een zéér partijdige instantie -- te weten Likud.nl -- op te voeren, met betrekking tot het politieke mijnenveld dat de regio Palestina onmiskenbaar is, waarbij dit laatste geenszins buiten toedoen van de politieke zionisten vorm kreeg en vlam vatte? [De url die wordt bijgeleverd, verwijst naar níets dat ook maar énigszins bruikbaar is bij deze materie; kan het een beetje normaal, s.v.p.?]Reactie infoteur, 06-02-2015
Het artikel waar ik naar verwijs geeft m.i. een bondig, terzake doende en 'normaal' antwoord op uw vraag. Dat de bron 'Likud' is en dat u van mening bent dat "het verwijst naar níets dat ook maar énigszins bruikbaar is bij deze materie" doet daar niets aan af en is naar mijn mening zelfs een volstrekt misplaatste opmerking. Hoe duidelijk wil je het hebben? De gehele Volkenbond verklaarde unaniem op 24 juli 1922: "Onder de overweging dat de historische band van het Joodse volk met Palestina wordt erkend, is er daarom reden voor het herstel van hun nationale tehuis in dat gebied." Hoe je het ook wendt of keert, het ìs een volkenrechtelijk bindende overeenkomst met als doel: het vestigen van een Joods nationaal tehuis. En niet in een willekeurig aangewezen gebied. Integendeel, de geboortegrond van het Joodse volk is het land van Israël: Eretz Israël. Een belangrijk deel van zijn lange geschiedenis speelde zich daar af. De eerste duizend jaar van de geschiedenis van het Joodse volk staat opgetekend in de Bijbel. Indertijd werd zijn culturele, religieuze en nationale identiteit gevormd. Ondanks vele jaren van verstrooiing verbrak noch vergat het Joodse volk zijn band met het land van Israël. Het 'zionisme' is a.h.w. de 'aanvraag' waar u het over heeft. Zionisme is het streven naar een onafhankelijk staat in Palestina voor het Joodse volk. De beweging dankt zijn naam aan het woord 'Zion', het traditionele synoniem voor Jeruzalem en het land van Israël. De diepe verbondenheid van het Joodse volk met het land van Israël is door de eeuwen heen onlosmakelijk verbonden geweest met het Joodse bestaan in de diaspora.

En wat te denken van de Arabieren die in het betreffende mandaatgebied woonden? Ik laat Yoram Ettinger aan het woord: "Contrary to political correctness, Palestinian Arabs have not been in the area west of the Jordan River from time immemorial; no Palestinian state ever existed, no Palestinian People was ever robbed of its land and there is no basis for the Palestinian 'claim of return'. Most Palestinian Arabs are descendants of the 1845-1947 Muslim migrants from the Sudan, Egypt, Lebanon, Syria, as well as from Iraq, Saudi Arabia, Bahrain, Yemen, Libya, Morocco, Bosnia, the Caucasus, Turkmenistan, Kurdistan, India, Afghanistan and Balochistan. Arab migrant workers were imported by the Ottoman Empire and by the British Mandate (which defeated the Ottomans in 1917) for infrastructure projects: The port of Haifa, the Haifa-Qantara, Haifa-Edrei, Haifa-Nablus and Jerusalem-Jaffa railroads, military installations, roads, quarries, reclamation of wetlands, etc. Illegal Arab laborers were also attracted by the relative economic boom, stimulated by Jewish immigration." (Yoram Ettinger. Who are the Palestinians? 14-12-2011. http://goo.gl/J3EbGi)

Het Ottomaanse Rijk koos in de Eerste Wereldoorlog de kant van Duitsland en raakte zo verwikkeld in een oorlog met Frankrijk en Groot-Brittannië. Nadat de oorlog verloren was door de Centrale mogendheden, werd de opdeling van het Ottomaanse rijk geëist door de geallieerden in ruil voor vrede. In augustus 1920 werd het Verdrag van Sèveres getekend tussen de Ottomanen en de geallieerden, waarin het mandaatsysteem werd ontvouwd waardoor het Ottomaanse Rijk verdeeld werd in zones die onder de heerschappij zouden staan van Westerse mogendheden. Het mandaatsysteem is uiteengezet in het Handvest van de Volkenbond, de voorloper van de Verenigde Naties (VN). Dat ìs de volkenrechtelijke positie. En het mandaat uit 1922 heeft tot op de dag van vandaag juridische betekenis. Dr. Matthijs de Blois schrijft hierover in het Reformatorisch Dagblad van 11-09-2013:

"Krachtens de in artikel 80 van het VN-handvest voorziene overgangsregeling is het nog steeds van betekenis. Volgens die bepaling moeten de rechten van een volk – in casu het Joodse volk – verkregen onder het mandaatregime gerespecteerd worden, zolang er nog geen trustschapsovereenkomst is gesloten. Dat is ten aanzien van het oorspronkelijk mandaatgebied Palestina nooit gebeurd.

(…) De in 1967 door Israël veroverde gebieden Judea (inclusief Jeruzalem), Samaria en Gaza – na opnieuw een agressieoorlog van Arabische staten – kunnen niet gezien worden als bezette gebieden. Het zijn delen van het mandaatgebied die niet toebehoorden aan een andere staat (Jordanië, Egypte) en al helemaal niet aan een niet bestaande ‘Palestijnse staat’. Het concept van een Palestijns volk was in 1967 trouwens nog niet eens aan de orde. Een eventuele Israëlische claim op de bedoelde gebieden is in het licht van het mandaat sterk. De staat Israël heeft trouwens alleen Oost-Jeruzalem, inclusief de Oude Stad, geannexeerd. Dat is in het licht van het voorgaande dan ook niet in strijd met het internationaal recht, wat de 'internationale gemeenschap' (wat dat ook moge zijn) daarvan ook vindt."

Nog een terzijde. Het gehele Midden-Oosten is een politieke mijnenveld wat steeds meer vlam begint te vatten, overigens buiten toedoen van de (politieke) zionisten, behalve dan in de ogen van complotdenkers. Voor hen is zelfs Islamitische Staat (IS) een "vooropgezet plan van zionisten" (http://goo.gl/JxXcWl).

Egbert Talens, 03-02-2015
Uit diverse publicaties van ook professor Matthijs de Blois, blijkt dat de Volkerenbond (1922) met recht van spreken -- pun intended -- aan het Verenigd Koninkrijk (VK) een A-Mandaat voor de regio Palestina oplegde (1923), opdat het VK op basis van public law in Palestina een tehuis voor het Joodse volk zou, dan wel behoorde te, faciliteren. Zulks omdat in dit A-Mandaat aan de Britten de Balfour Declaration (1917) werd opgenomen, van welke verklaring (BD) de eerste clausule als volgt luidt: "His Majesty's Government view with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and wil use their best endeavours to facilitate the achievement of this object, … " De vraag die deze gang van zaken bij mij, Egbert Talens, oproept is deze: op grond van welk recht of op basis van welke positie verstrekte de Volkerenbond dit mandaat, evenals andere mandaten? Lag er een aanvraag voor van de kant van de bevolking(en) uit de gebieden waarvoor, of met betrekking tot welke, die mandaten werden uitgevaardigd?Reactie infoteur, 06-02-2015
Ter beantwoording van uw vraag, verwijs ik kortheidshalve naar het artikel 'Mandaat voor Palestina: 90 jaar geldig' van 13-08-2012 op de website Likud.nl.

"Het Mandaat was de bekroning voor het moderne zionisme. Het is een volkenrechtelijk bindende overeenkomst, die het wettelijk recht vastlegde voor Joden om zich overal te vestigen in het gebied Palestina, dat destijds ook nog het tegenwoordige Jordanië omvatte.

De gehele Volkenbond – 51 landen – verklaarde unaniem op 24 juli 1922: 'Onder de overweging dat de historische band van het Joodse volk met Palestina wordt erkend, is er daarom reden voor het herstel van hun nationale tehuis in dat gebied.'

Het mandaat onderscheidt duidelijk het politieke recht op Joodse zelfbeschikking. Daarnaast moest rekening gehouden worden met de burgerlijke en religieuze rechten van niet-joodse inwoners. Maar de Arabieren worden niet als apart volk onderscheiden. Dit was logisch, uit de resten van het gigantische Ottomaanse Rijk werden immers ook vele landen voor de Arabieren gecreëerd." (http://goo.gl/qEW23S)