recensie

Kinderboekrecensie: Ik had je nog zoveel willen zeggen

De dood in het leven is oneerlijk, onverwacht onontkoombaar, staat te lezen op de achterkant van het boek. Das en Maatje doen heel veel dingen samen en plotseling is Maatje overleden. Das heeft nog zoveel te zeggen en te vragen aan zijn vriend, maar hij weet niet precies hoe. Wat zijn de manieren om toch nog iets tegen iemand te zeggen als diegene er niet meer in levende lijve is? Hoe kun je het verdriet een klein beetje minder maken? Het verhaal gaat over het rouwproces.

Gegevens van het boek Ik had je nog zoveel willen zeggen

• Tekst: Martine van Nieuwenhuyzen
• Illustraties: Martine van Nieuwenhuyzen
• Redactie: Jeroen Hoogerwerf
• Vormgeving: Sabine van Winsen
• Uitgeverij: Levendig Uitgever
• Gepubliceerd: 2013
• Aantal pagina’s: 23
• ISBN: 978 94 91740 12 1
• Geschikt voor kinderen vanaf circa vier jaar

Over de schrijver en illustrator, Martine van Nieuwenhuyzen

Martine is geboren op 3 mei 1967 te Leiden. Ze heeft de opleiding HBO Vormgeving en Communicatie gedaan. Ze is nu illustrator en schrijver van boeken voor kinderen, maar ze begon met illustreren, het schrijven kwam pas later. Bij het tekenen probeert ze in de huid te kruipen van de figuur die ze tekent. Ze doet bijvoorbeeld houdingen na te doen, of als ze een boos gezicht moet tekenen, kijkt ze zelf heel boos tijdens het tekenen. Het bos vlakbij haar woning is een bron van inspiratie, als ze daar met haar hond wandelt borrelen de ideeën op. Haar eerste boek: Op de pot Varkentje! uit 2012. In 2013 kwam Ik had je nog zoveel willen zeggen uit, een boek met veel tekst. Daarna voelde Martine zich echt schrijver van boeken voor kinderen. Over het illustreren: Martine werkt het liefst met ecoline omdat je daar leuke effecten mee kunt bereiken, maar ze maakt ook gebruik van pen en aquarel.

Het verhaal

Maatje is dood, de beste vriend van Das. Das zit alleen aan de keukentafel en roept om Maatje. Hij wil nog zoveel zeggen en vragen. Maatje is weg en Das weet niet waar hij nu is. Misschien in de lucht? Das besluit om een brief aan Maatje te schrijven, dat zijn chocolademelk koud wordt zonder Maatje en dat hij hem mist. Het Roodborstje wil de brief wel brengen en als hij te moe wordt, zal hij de brief meegeven aan de wind. Maatje denkt dat Roodborstje misschien te klein is om Maatje te vinden en gaat nog meer brieven schrijven. Hij hangt de brieven aan ballonnen. Das komt een vis tegen en bedenkt dat Maatje ook wel in het water zou kunnen zijn. Vis neemt daarom ook een brief mee voor Maatje, in een fles. Als Vis moe wordt, zal hij de fles meegeven aan de stroom, die komt overal. Misschien is Vis te klein om Maatje te vinden, Das maakt nog meer brieven en vouwt ze tot bootjes.

Das gaat naar huis en is boos. De stroom en de wind brengen de brieven ver weg, maar Das wil dat Maatje dichtbij hem is. Maatje moet in het bos blijven waar hij zo van hield. Weet Maatje dat de wind en de stroom hetzelfde zijn en waar ligt het geheime recept van de appeltaart van Maatje? Das schrijft nog veel meer brieven en hangt ze aan de bomen in het bos. De andere dieren willen hem helpen, maar weten niet zo goed hoe. Ze proberen antwoord te geven op de vragen, delen herinneringen over Maatje en Eekhoorn vraagt of Das appeltaart bij hem komt eten, hij heeft het geheime recept. Aan het einde van de dag heeft Das alles gezegd wat hij heeft willen zeggen en hij gaat naar de lievelingsplek van hemzelf en Maatje. Hij kijkt naar de sterren, denkt aan Maatje en voelt zich niet meer zo heel erg alleen.

De tekst en de illustraties

Op de voorkant van het boek zie je Das, hij heeft een lantaarn bij zich, loopt in de donkere nacht en ziet een soort sterrenbeeld in de vorm van Maatje. In grote witte letters: Ik had je nog zoveel willen zeggen. Op de achterkant van het boek staat duidelijk aangegeven over welk onderwerp dit boek gaat. Voor het verhaal begint, staat op een illustratie de kist van Maatje. Geen enge tekening, maar een kist overdekt met bloemetjes en vogeltjes. De illustraties in het verhaal beslaan een dubbele pagina. De tekeningen ogen rustig, maar bevatten voldoende details om je in te kunnen leven in het verhaal. Op een illustratie zie je het bos met het kistje van Maatje, gedragen door een hert of eland. Twee haasje houden de kist vast, een vogeltje laat een bloem vallen. Das zit op de grond en heeft bloemen in zijn poten. Twee konijntjes zitten naast hem en kijken treurig. Daarna tekeningen waarop je ziet dat Das heel veel brieven verspreidt en op de laatste tekening zie je wat je ook op de voorkant van het boek ziet. Veel tekst in dit boek, die zeer goed past bij de illustraties. Wat Das aan Maatje wil vertellen en vragen staat in brieven, deze teksten staan cursief gedrukt.

Mijn mening over Ik had je nog zoveel willen zeggen

Een kinderboek over het rouwproces wat je doormaakt als er iemand overlijdt. Martine van Nieuwenhuyzen heeft de mooie naam Maatje bedacht voor de das die overleden is. Wat moet je doen met alles wat je nog wilt vragen of zeggen? Das probeert op allerlei manieren zijn overleden vriend Maatje te bereiken. Via de lucht, via het water, maar eigenlijk wil hij alleen maar dat Maatje dichtbij is. In het boek lees je dat de steun van anderen heel belangrijk kan zijn, je kunt herinneringen delen, anderen kunnen soms vragen beantwoorden. Boosheid komt aan de orde, onmacht. Het einde is mooi gekozen, Das heeft aan het einde van de dag alles gezegd wat hij wilde zeggen en gaat dan naar de lievelingsplek van hemzelf en Maatje. Je ziet op de illustratie een afbeelding van Maatje in de sterrenhemel. Het verhaal kan veel emoties opwekken, neem het boek samen met een kind door.