recensie

Boekrecensie: Blauw water, Simone van der Vlught

Het is een van haar dunste boeken tot nu toe, Blauw water. In een interview zegt de schrijfster Simone van der Vlught hierover: 'het boek had een heel strakke spanningsboog en die wilde ik graag behouden. Trouwens, zo dun is het nou ook weer niet. Blauw water is van heel normaal formaat, alleen iets minder dik als wat je van mij gewend bent.' Berichtgeving over een ontsnapte TBS-er bracht haar ideeën, en na veel fantaseren is hier Blauw water. Maar is het een aanrader?

Informatie

• Eerste druk: 20 februari 2008
• Gebruikte druk: 1e
• Aantal bladzijden: 219
• Uitgever: Ambo/Anthos te Amsterdam

De flaptekst

De flaptekst
Als Lisa in haar achtertuin de was ophangt staat er ineens een ontsnapte tbs'er voor haar neus. Vluchten is geen optie omdat ze het leven van haar vijfjarige dochter Anouk niet in gevaar wil brengen. Er volgt een angstaanjagende en zenuwslopende week waarin moeder en dochter gegijzeld worden in hun eigen huis. Lisa zint op een ontsnappingspoging maar heeft weinig bewegingsvrijheid. Het enige waar ze op kan rekenen is haar inlevingsvermogen, fantasie en mensenkennis. Maar is dat genoeg om het er levend vanaf te brengen?
Senta is journalist en is met haar auto verdwaald in de mist. Als ze besluit aan te bellen bij een dijkhuisje, wordt er niet opengedaan. Ze loopt om het huis heen en ziet tot haar schrik dat daarbinnen een vrouw met een mes wordt bedreigd. Ze vlucht, maar terwijl ze op zoek gaat naar hulp overkomt haar iets vreselijks...

Persoonlijke recensie: Prachtig Dilemma

Rusteloos

Blauw water is een boek met tempo. Het wordt beschreven vanuit Lisa en Senta, twee compleet verschillende personen die aan het begin van het verhaal geen verband met elkaar hebben. Naarmate het boek vordert, komen Senta en Lisa toch in aanraking met elkaar en vanaf dat moment wordt dus hetzelfde onderwerp vanuit twee perspectieven beschreven. Vanaf dat moment, als Senta bij Lisa door het raam naar binnen kijkt en zich realiseert dat ze actie moet ondernemen, begint voor mij pas echt de drang om door te lezen. Lisa is nu namelijk volledig afhankelijk van Senta, en dat wanhopige gevoel voor angst en hoop spreekt mij vooral aan. Voor mij is een boek een goed boek, als het een het criteria voldoet dat er altijd een sprankje hoop te vinden is. Als iemand in een zwart gat is beland en daar alleen maar vreselijk dramatisch over gaat doen, is het boek geen aanrader voor mij. Hoop vind ik belangrijk, en dat kwam terug in verschillende aspecten van het verhaal. Mick Kreuger hoopt op een goede afloop, zodat hij een leven buiten de Tbs-kliniek kan leiden. Senta hoopt dat ze levend uit het water komt en dat ze kan leven zonder overspel. Lisa hoopt op zelfs de meest vreselijke momenten, tijdens haar verkrachting en de onderdrukking van Kreuger, op een goede afloop en geeft de moed niet op en blijft doorzetten. Omdat ik me hierin persoonlijk kan herkennen, was het voor mij makkelijk om me in het verhaal en de personages in te leven.

Positief gebrek aan diepgang

Ook de opbouw van het boek maakte het makkelijk leesbaar voor mij. Je valt meteen in het verhaal, geen onzin of uitgebreide landschapbeschrijvingen vooraf. De spanning wordt opgebouwd door de openplekken die gecreëerd worden door de wisseling in perspectief. Dat maakte het echt moeilijk voor me om niet te stoppen, want je moet gewoon doorlezen. Dat vind ik ook het sterkste punt aan dit boek, de drang die je krijgt om verder te lezen. De gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op waardoor alle overige en extra informatie achterwegen blijft. In eerste instantie zou ik dit als een nadeel van een boek zien. Ik houd zelf erg van boeken met diepgang en een verdere duik in de ideeën, bedoelingen en het verleden van in ieder geval de hoofdpersoon. Toch heeft het afwezig zijn van deze aspecten me niet gestoord. Daarom is het voor mij een beetje een ‘verrassing’ dat ik zo’n positieve kijk had op het boek toen ik het eenmaal uit had.

Prachtig dilemma

Wat ik ook een goed punt van dit boek vind, is de verandering in kijk op de personages. In het begin had ik bijvoorbeeld veel sympathie voor Senta, een goede moeder die Lisa probeert te helpen. Na een poosje kreeg ik echter een hekel aan haar door het vreemd gaan en de manier waarop ze tegen situaties aankeek. Ik vind het ook erg knap van de schrijfster dat dit haar ook geluk is bij de grote boosdoener in het boek, Mick Kreuger. Eerst wordt hij beschreven als slechte moordenaar die alleen maar probeert onder te duiken voor de politie. Later leefde ik toch een beetje met hem mee, omdat zijn bedoelingen niet allemaal door en door slecht bleken te zijn. Hij had Lisa en Anouk ook meteen kunnen vermoorden en hij luisterde ook echt naar wat Lisa te zeggen had. Als je het roer als schrijfster zo om kan gooien, maar het toch begrijpelijk houdt, creëer je naar mijn mening een prachtig dilemma voor de lezer zelf. Want wie moet je vertrouwen? Wie spreekt de waarheid en wie niet? Dit vragende gevoel blijft aan je knagen tot het einde, en dat is voor mij dus echt een pluspunt aan dit verhaal.

Aanrader?

Toch vond ik op sommige momenten het verhaal onrealistisch. Want wie gaat er nou met iemand die jou aan het gijzelen is praten over Al Gore of CO2-uitstoot? Ook de meteen aanwezige opsporingsberichten op televisie of het leven van Lisa dat op sommige momenten bijna normaal doorgaat, maken het voor mijn gevoel ongeloofbaar. Misschien reageren sommige mensen op deze manier tijdens zo’n situatie, maar ik kon me daar persoonlijk niet in vinden. Dit was echter maar een klein onderdeel van Blauw water, wat ik al met al een zeer plezierig boek vond om te lezen. Voor mensen die houden van chaos en veel verschillende gebeurtenissen, is dit zeker een aanrader.